Yamalı Kazak Altındaki Umman Yürek

"Ben Atatürk'üne kurban etmişim ömrümü
sense bol sıfırlarına, soğuk banknotların..."

biten bir sevdanın küllerini savururken yüreğimden denizlere
ağrılığın bestesi çalınır oldu kulaklarıma...
hicaz değildi belki buselerim
ama en damarından bağlamıştım gözlerimi gözlerine...
gözlerin görmüştü belki ama
yüreğin görememişti yamalı kazağımın altındaki umman gönlümü
duyamamıştın içimdeki çığlıkları
alamamıştın aşkın kokusunu...

yetmedi,
yetiremedim sevdamı sana
taç yapamadım saçlarına papatyalardan gayrı
dolayamadım boynuna dünyanın malını
satamadık anasını sefanın...

değişen bir şey yok sevdiğim gittiğinden beri
dünya aynı dünya ,
garip aynı garip...

EKSİK YOKMUŞ HAYATIMDA , FAZLAM SENMİŞSİN...