Yangın

Bir sebep yetmez bir doğruyu,
İnandırmak için insanı...

Ah şehrin bitmek bilmez o buz gibi yangınları,
Ah'lar kopuyordu pencerelerden,
Düşüyordu damla damla kıvılcımlar,
Bir hayat sönüyordu,
Aynı anda yanarken...

Sokağın köşesine geçip öylece izledim yangını,
Her zerresi daha çok kuvvetlendiriyordu kendini,
Aşağılık rüzgarda eşlik ediyordu bu olan bitenlere,
Bir nem saklıyordu rüzgarın içinde ateşi !

Sonra ayağa kalktım daha da yaklaştım yangına,
Artık ne yağmurun çiselemesini izleyebilcektim küçük camımdan,
Nede saçaklarıma tane tane düşen melodileri dinleyebilcektim...
Yangın şu halimi anlayabilecekmiydin ?

Sonra bir adım uzaklaştım ateşler içinden,
Çöktü dağ gibi bina, yerle bir !
O an babam geldi aklıma,
Oda çökmüştü yere ve yerle bir...

Çömeldim evimizin direğine...
Ve dayadım ellerimi omzuna...
Hani o akan yaşlar söndürebilseydi içimizdeki yangınıda,
Ah etmezdi gönlüm...
Ah o şehrin buz gibi yangınları...
Kül etmişti bizi !
Küllerimizden doğabilecekmiydik... !