Yangın Yeri

İnsan hergün aynı acı ile yaşayabilirmi ?
Aynı noktayı tekrer tekrer düşünerek.
Uçsuz bucaksız bir kanyona düştüğünü sanarak
Ve düştükçe kanatlandığını...!

Hiç umarsızca çıktık yola
Ve hergün büyüdü sevdam
O sevdaki
Hergün yeniden yola koyulmanın
Heyecanını yaşayarak.
Nazlı bir ceylan çıktı yoluma
Kıyamadım
Devam et dedim yoluna
Her canlı kendi yolunu yürürdü çünki
Her canlı kendi tabiatında güzeldi
Ve öylede olmalıydı.
Birleştik hiç baklenmedik bir anda ve mekanda.
Hiç beklenmedik bir andada ayrılacaktık mutlaka.
01 tarih böyle başlamıştı....
Böyle devam edecekti ne yazık..........

Ne acı yüreğim ,
Dayanmalısın buna
Ve gerçek hep acımasız olandı.
Kaçar insanlar gerçeklerden
Yüzleşmek istemez
Varsa cesaretin kendinle yüzleşmelisin...!

Sabahın tan vaktinde
Dokundu ellerimiz namlulara
Öyle çok sevmiştikki....
Umut türküleri kulağımda hala.
Gözüme kaçan dumanın tatlı hayalleri her yanımda
Nereye baksam anacığım artık.


Siz hiç hançer yarası hissettinizmi?
O sevdaki;
Kendimizi bulabilmenin güzelliğinde,
Saygı duymayı öğrendim
Seni derindende yaralasa
Ve beyninin sınırlarınıda zorlasa.

Biz diyerek başlamıştık yola
Biz diyerek devam edeceğiz.

Sevdamı o büyük sevdanın güzelliğinde buldum
Koparmaya kıyamıyacağım
Bir kır çiçeğidir artık o.
Nergislerden ,yaseminlerden sorar oldum yolunu
En çokta papatyalardan...
Papatyaları çok severim bilirsin,
Sarı ve beyaz papatyaları
Çocukluğumun sadeliği gizlidirde ondan belki.

Tüm anlamsızlıkların,
Anlamlandıramadıklarımın ortasında
Ve içindesin.
Beni bu kadar anlamsız kılma..!
Adaleti varmı sevdanın!
Bana bırakacağın yol kır çiçekleriyle dolu olsun; unutma...!

Yangın yeridir yüreğim.
Alevlerin arasında
Kutsal bir dansa durur gibi,durdum.
Ve kendi yangınımda kendimi izledim.
Çok temiz ve sadeydi,
Yalansızdı .
Dünya yalansız olmalıydı,
Kirlenmemeliydi.
Korumalıydım.
Buna inandım.
İnanç büyük bir tutku
Bu tutkunun acısı ile yaşamayı öğrendim.

Bana bıraktığın yol
Kır çiçekleriyle dolu olsun
Unutma yangın yüreklim .