Yanık Divanı

Gönlümün türabında, aşka düşse bakışlar
Kırılan gölgelerin, ardından yağmur başlar
Satılan emeklerim, yanar biter nakışlar
Meyve veren ağaçtır, yetenek çakıl taşlar

O yüzden ustalara, serap olur giderim
Yanık bir divan gibi, aşka düştüm beterim

Sermayesi güzelse, serveti hep doludur
Onu meşhur kılacak, sol eli sol koludur
Düşünme delirirsin, bu tanrının yoludur
Servet parada değil, insan kul olur yaşlar

Bitecek çilelerde, yol uzatır giderim
Yanık bir divan gibi, eskisinden beterim

Türküler şiirlerle, baş tacı edilirken
Sohbete muhabbete, beraber gidilirken
Bir gün olur çer ağa, tanesin dizilirken
Bir damlada bir hiçsin, unutur akıl başlar

Karaya vurmak için, rezil olur yeterim
Yanık bir divan gibi, benliğimden beterim

Unutmam ihanetin, kalbe değen elini
Döşüm iman tahtası, delip geçen dilini
Sözüm edep namustur, kıvırmadan belini
Söz düşünce sükûta, konuşacak bakışlar

Direnmem yalnızlığım, dipsiz kuyu giderim
Yanık bir divan gibi, sensizlikten beterim