Yanık Öykülerim

Bazen,
dünyanın bütün karanlığı üzerime yıkılsa
ben seni,
sadece gözlerindeki ışıktan tanırım.

Kendimi ararım yazdığım her şiirin hecesinde
çığlıklarım dokunur ruhuma
yıpranır hayallerim
yüzüm sıcak uçurumlardan düşer
sessizliğim bozulur sağır duvarlarda
sanki
suç işlemiş kadar ıslanır kirpiklerim
ve hep
intihar sayılır izlediğim tüm yakamozlarım...

Bazen,
göğü kaplar gözü yaşlı uçurtmalar
çünkü
çırpınmaya meyillidir her mavi
yetim birer yalan taşır her gemi
sıfatsız birer cümle
kağıttan gemilerin notaları bozulur
ve günlerce
geçmek bilmez firarlarım..

Bazen,
kayıp kuşlar çırpınır penceremde
''yorulmak derim, ölmektir birazda kendine''
uzaklarım burkulur sonra
günbatımlarını seyrederim gecesi güzel kentlerin
vedalarım
hüsransı kış sonrasıdır hep
haksızlığa uğrar anıları yağmurlarımın.

Dalgaların seslendirdiği,
onlarca şiirim kıyılarda
ve hep
güneşe sığınır bütün şarkılarım...

Bazen,
unutulmuş şehirlerden geçer fikrim
buğulu camlardan
mutsuz çocuk ağıtlarından..

İçimden taşanlarım
kapanmış yaralarımı kanatır sokaklara
kuşlar dokunur gözyaşlarıma
kuşlar ki limanların sebepsiz misafirleri
ıslak mendil uzatır her dem umutlara
ve kış kadar yorgun kanatlarıyla
öyküleri yanıktır, yazgıları paramparça
bense,
karanlığıma bir sessizlik daha asarım...

Bazen,
kuytularında dert yakınırken gecemin
ellerim ceplerimde
tütün kokar tutkularım.
Yine
yıkık döküktür tüm kelimeler
ve yine
darmadağındır bütün masallarım...

Bazen,
kitaplar kadar şefkatli olmak için
şiirler asarım her gün yüzüme
gemiler yüzdürürüm içimden gözlerime
yarım kalan tüm cümleleri
geceme saklarım.

Toprağa bakarım bazen,
güneş en çıplak haliyle şiir yazarken /

Martıların elinden tutarım son kaçan vapurda
şahidim meleklerin
bir çocuğun tebessümündeki kıskançlığına
ve uyku tutmayan gözlerin
bir yüreği
fethedecek mektuplar yazdığına tanığım.

Bazen diyorum sevgili,
hep hükümsüzdür sonralarım.