Yanılgı

Yanılgıdır tüm yanlışlarım...
Üç yanlışın bir doğruyu götürmediği
bir sınavda
bütünlemeye kaldım galiba...


* * *


Belki de hayatımın en büyük hatasıydı
avuçlarımda tutmak pembe gülleri.
beyaz güllere sırnaşarak
yürümek korkusuzca.
nereye götüreceğini bile bilmeden hemde.
dikenlere dolanmasaydı avuçlarım
kanar mıydı böylesine?
kendi ekseninde dönerken dünya
merhaba demekti ilk hatam, hayata...


Sonra emek verdiğim emek (leme)lerim
böylesine koşar mıydı arkamdan
dört nala.
ah kalbim...
durduramadım seni.
neden aklım alık bir pusuda,
hislerim yalın ayak yürüdü ardınsıra?
anlatmadan önce rolümü, oynanan senaryoya
keşke dublör kullansaydım.
çoğul insanlar katılmasaydı bu savaşa!
en can alıcı sahnelerde
benim yerime ölseydi birileri.
can çekişerek,
defalarca.
ben durmayı öğrenebilseydim
topallaşan ayakla.


dilim, dilim dilim...


belki o zaman kulağıma sürülmezdi
hiçbir veda.


Tut ki tuttum ellerinden kelimelerin.
tut ki bir dilekte tuttum,
en umarsız yerinden sevdanın.


boşvererek!


beyaz sürülen yalanlara gözyaşı döküp,
ağlamanın vakti mi şimdi,
kara gecelerle?
bilmez misin olmazı?
en olumsuz yanından
çizik atar kalbine umarsızca.



Şiirlerin gücü adına..!
tüm kalemlerim kırılsın bugün.
bütün yaşanılanı silecek
bir silgi istiyorum.


son defa.



ŞİİRLERİN ŞAİRİ...
17 AĞUSTOS 2000