Yanılgı

yaşama ikna olmayı
saçlarını ilkbahar yağmurlarıyla taradığım
rüyalardan uyandığım günden beri bıraktım,
büyüdüm
otuz küsur yılı
ve birkaç büyük rakı şişesini
üstüne bir de olanlara karşı dik duruşumu devirdim,
çocukluğumu bıraktım, azaldım
azaldım
azaldıkça tenhalaştım
çok şey verdim
karşılığında hep az aldım,

A
Z
A
L
D
I
M

diyorum, saçların ve yağmur sonrası toprak kokusu
ilkbahar ve namlu ne kadar kardeşse
biz o kadar yakınız, iki savaşan kabile
biri diğerine köle olmuş millet
maratonda en sonuncusunun birincisine olan mesafesi...
yani aynı ağacın aynı dalının aynı yaprağında gölgelenen
bir meyvenin içindeki tohum çifti değiliz;
bir neslimiz yok.
bir kuşak sonramız yok.

Y
O
K

diyorum, okyanusumuzdaki hiçbir gemide pusula
keşfine yaklaşmış mucit
parmak uçlarına doğru kıvrılan parmaklarımın aradığı rota
aynı serüvene girmiş iki kahramandır...
ama gerçeğe tutunma çabasını bırak, filozoflar ve dinozorlar öldü
her çocuğun vardır mümkün kıldığını sandığı bir masal,
o da yanılır.

Y
A
N
I
L
I
R

diyorum, yanılabilen bir şeydir insan
mum gibi, tutuşunca tükenen biten şeyler gibi.
onlardan biriyim.
aklında bulusun.