Yanılgı

Şu yağmur kırdı ,içimdeki aynaları..kanayanlara karıştım..
Ellerimin arasına sığdırdığım gözlerim ,kesik.
Sesimi yutan bulut ,damla damla brikip bağırmakta o kuyudan..
Kuyu büyük ,düşüm yanağımın kenarında çocuk..aglasa yeşil bir dal kopacak gövdeden.
Yerim ,yanındır diyeceğim..çürümeden.
Yerim ,yanındır çocuk!..aynaları bekleme!.
Birazdan , yağmur düşecek sokağıma..siyah boncuklar gibi.
Uçsuz bucaksız bir mazgaldan akıp ,büyüyeceğiz!
Büyük adam olacağız!.
Seslen şu gökyüzüne ,kuşları bıraksın!...suda uçabilenleri.
Gök ,kurtaracak boğulmaktan bez bebeğimizi.
Bak!..uçurtmam takıldı yağmura..diz çöktü önünde rüzgar..dilendi!.
Şimdi ,koştuğumuz gökyüzünde yabancılar var..ayak izlerini körebeyle örten.
Seslen! ses ver toprağımıza..
Kiraz ağacımız, yanılmış..bir şivan düşürmüş rahminden,toprağa.
Dallarını kucaklarken atıp bizi yere ,kanattığı dizlerimizi unutmuş!.
Şu yağmur kırdı ,içimdeki aynaları..saçımda,hayal bir el dağıldı.
Koklasam diyorum topragı çocuk!..aynalarımı kıran her yağmur sonrası.
Sevmiyorum!..sevmiyorum yağmurları!
Yinede azıcık koklasam, yağmurları!.