Yanılgı Değil...

Mıhlarından sökülmüş iki kelime
Nazlı süzülmelerden beli kırık
Birkaç esir dam yaşamış
Kalemi eğik eski roman
Yazıyor yalnız iki yaşam

Aşkın tutsaklığına tan/dır alevi kurulmuş bağdaş
Dizleri kanar göğün kafesinde sürüklenir sedefli şafak
Mihman üstüne mihman geceden kalma endişe
Sürur buruk, boyunsuz doruk, bir beden üstüne eğilir gölge
Azgın su/suşlar kendi içine vurur kıyılar
Kâğıda sürtünen kalem, öpüş uzaklığında hatıra arar dudaklar
İki kuru dal sallar rüzgâr yaprak dansı yok
Ve gözler döner geceye mat, başlar ufka paralel kaçışlar...

Lame ten, ay ışığında parlak
Lamelif kırılıyor mum yansımasına kanarak
Rast avuçlarda değişken, ihmal sünepe
Dağları terk etmiş kıvılcım eteklerine düşer yangın

Kovanlarından akmış kurşun gibi ağırlık
Üstüne çöker zaman alında mor menekşeler doğar
Birkaç damla kayar mum çiçeğinden süzülerek
Tüketilir sevda, yalın kalır ayak, yerçekimsiz olur yatak

Ritüel hava düşer mülteci okşayışlar kalır sıcak
Ömür dediğin bağışlanmış kısa bir an
Olanı yaşayarak tadına varırsak
Nice sayılır geçmiş kilitli hafızada tutulursa ölçü
Seyrek ağaçlara uzaktan bakıp orman sayarak
Cennetin yarısını anlarız cehennem kalır aylak
Nefesimiz göletlerden toplama lotus kokusu kısrak
Ve hep susayacağız aşkı meşk yaparak

Kanatanları hep anarız
Kanmışları unutarak
Bir yıkılmışlığın arkasında ararız
Sayfalar kapatarak
En son okunan kalır tüketilenin arkasından ?ah?layarak