Yanış Efsanesi(1)

bu yanış efsanesidir,her gönül bunun nefesidir,üfle ey aşk!
bu yakubun hicran mabedidir,dinle bu yusufun kalp sesidir
bu düşmüş yiğidin kandan teridir,el emeği kutsal yüreğidir
öp başına koy cüda bilir ya hükümranı yoktur canın candan başka

anneciğim yalnız bir dağ olmak zor geliyor bana
karlar yağıyor bak acımadan başıma
bırakmazdım bulutları hüzünlü olmadıktan sonra
kırağı tutuyor gözlerim gözyaşlarıma


her aşkı bir gönül yazdı
benimkisinin kendisi kül idi
tütmek istemiyor içimdeki bu türkü
sonlanmıyor ihtirası zamanın
gökyüzü küçülüyor
kaçıyor bulutlar gözlerimden
ulu beldede adımı yazsınlar
okuyanlar yerlere kapansın ağlamaktan
babürden endülüs sesimi duysun
aziz aşkımı kader unutsun
keder el pençe durup
gönlümdeki bu yarayı büyütsün
bir çocuk ki uçmayı bekliyor güneşe takılan uçurtmada
nisan çiçek takmadan başına
bir kış alsın bedenimi
ve tenimden baharda toprak
aşklar çıkarsın yeniden
yeniden...


21:41
bu eylül anısına
dudaklarım büküldü
niyetsizliğim affına