Yankeskici Hüznü

özlediğimi söyleyemem. raconuma ters.
çıktım yola. güneş vurmuş tepelere
karışığım
ülkem gibi
özlediğimi söyleyemem
erkeğim ya
acılı tarafından kebab gibi
veya mumbar dolması tadında
iştahım yok
eziliyorum çelik havanda

ülkem suratını asıyor
iki saniyede
sonra yiğitleşiyor bayraklaşıyor
kırmızı beyaz ay beyaz yıldız
ama hüznüm körüklü otobüslerin lastik kokusunda
dağlardan bana dönüyor namlu
çocuğum en melek uykusunda

şiir yazmam yazınca ne yazdığımı da sorgulamam
perim öpemem gülemem raconuma ters
aşk duygusu bana yasak
ülkem sessiz
ben yaşarım. yaşayamam

bu racon konusu bayağı ciddi
büyüklerim keser
kan elekten geçer mi
süzme beni süzme torba yoğurdum
ülkemi ben doğurdum

memet amcam üzgün
parmağı kesik yankeskici
tütünü darbeli matkap
deldi mi ciğer delici

seni özlediğimi söyleyemem. valla raconuma ters
yine de anla yine de sev beni
yavru bir kedi bir köpek bir sığırcık gibi
namluların gölgesinde
ışığında göstermelik
yine de öp alnımdan
cici cici

çocuğum uykusunda
aklım fırtınaların kan savurduğu dağlarda
üzgünüm
diğer bir adımsa
kahredici ölümüm...