Yanlış Anlama

Bir zeytin ağacının gölgesine oturdum,
Oturdum da bakındım göğe ve yere.
Arasında kalmışım;
Ne yaranmışım yere, ne de göğe.
Üzgünüm...
Boşa yaşamışım hatta hiç yaşamamışım.
Hayata dolanmış, sarmalanıp düşmüşüm.
Ben aslında baştan ayağa yanlışmışım.

Uç demişler, ayaklarımı göstermişim;
Koş demişler, kanatlarımı.
Ne deve, ne kuş...
Ben yaşamayı yanlış anlamışım.

Uçmaksa murat,
Ben koşmuşum.
Koşmaksa murat,
Ben zaten uçmuşum.

Varken yokmuşum,
Yokuşlarda solmuşum.
Tık nefesmişim,
Zaten kesikmiş soluğum...
Ama ben işte tam da bunu yaşamak bellemişim.

Bir şansım daha var mı?
Yaşamdan alacağım kaldı mı?
Yoksa hepsi bu kadar mı?
Göğün penceresi bana bakar mı?

Hayal mi, kabus mu,
Yoksa basit bir hicran yarası mı bu?
Şiirlerde bile akışkan,
Ve biraz da yapışkan.
Atsan atılmayan,
Tutsan tutulmayan...
Mayanın içinde unutulan.