Yanlızlık Üzerine Dostluk!

Benimle yanlızca onlar konuşuyor.
Benim dört dostum var.
Ben onları hiç bırakmıyorum.
Eş gidiyor,dost gidiyoronlar kalıyor.

Evet benimle yanlızca duvarlar konuşuyor.
Kimsesiz gecelerimin soğukluğunu onlar sarıyor.
Soluksuz evimde soluk oluyorlar.
En azından arada bir ses yapıyorlar.

Sabah kalkıyorum,demliyorum kendi kendime çayımı.
Ama kaç şeker istersin diyen olmuyor.
Kalkıyorum hüzünlü gözlerle alıyorum kumandayı.
Evet karışan olmuyor,istediğimi izliyorum.
Ama arada bir değiştir diyen olmuyor.

Açıyorum radyoyu dinliyorum sessizlikte.
Ama arada bir "susarmısın" diyeceğim kimse olmuyor.
Acıkıyorum kendi başıma.
Yemek hazırlayan olmuyor.

Ezan sesleri inliyor inliyor yanlız evimde.
Ama kimse benimle cemaat oluşturmuyor.
Sessizlik çöküyor hava kararınca.
Alıştım artık saatin sesine tırmalamıyor kulağımı.
Zaten evdeki tek ses o oluyor.

Hava kararıyor,kimsesizlik yoruyor insanı.
İyi geceler diyen olmuyor.
Günler geçiyor öyle böyle.
Ama en kötüsü,gece açılan üstümü örten olmuyor.