Yanlızlık Ve Karanlık

Şimdi daha iyi anlıyorum karanlıktan niye korkmadığımı.
ürperir insan ..
ev bomboş soğuk bir çatı katında yapayanlızsın gece gece..

sahip olmadan kaybetmek birşeyleri...
gökyüzünün denizle buluştuğu mavi ufuklara karanlıklar çöktüğünde duygular
daha bir ağırlık yapmaya başlıyor insan bedeninde
daha da derinleşiyor özlemler
daha bir küfrediveriyorsun karanlığa...

belki köprü kuracağımız yerde duvar ördüğümüzden ,
bu yanlızlığımız...
belkide cüzzamlı yağmurlar hummalı rüzgarlar getiriyor aklıma yanlızlığı...
ve yanlızlık her aklıma geldiğinde
bir nefes sigaramdan çekip dumanında kayboluveriyorum..

benimsemişken boşluğu bütünleşermişken boşlukla karanlık yeniden hatırlatır yanlızlığımı...
gecenin yıldızlara bağışladığı sessizlik gibi karanlıkta bana bağışlıyordu yanlzılığımı...
pembe hayallaer kuruyordumm
içinde ben ve yapamadığım herşey olan...
sadece pembe hayaller

tüm kuruntulardan uzak
hasret ve özlemlerin olmadığı....
sonra yalanlar birbirii takip etmye başlıyor..
Hayat güzeldir.
Yaşamaya değer..
İyiler mutlaka kazanır.
Herşey düzelicek...
Onurlu insanların olduğu güzel bir dünya...

Gerçekten isteyip de yaşadığımız tek bir şey var mı?
Belki de istemeyip de yaşadığımız paradoks bir yalnızlıktır.

Kendi tualimizde oluşturduğumuz, yani yaratılarımız; Poliyannavari çığlıklar mı?
O zaman taklit mi hayat;
bütün aynıdanlıklarda yeni aynıdanlıklar hayatımıza taşırken
ve bunu bilmeden hemen herşeyi yaşayabilmeyi denerken?

Kızıl şafaklardan aydınlık sökmeye başladığında
yani karanlık dağılmaya yanlızlık uzaklaşmaya başladığında ,

Artık..

Sorulacak her soru cevapsız,!
Verilecek her cevap anlamsız ! ..