Yanma Zamanı

Ray saymaktan yorulmuş yaşlı bir trenin tek yolcusuyum.
Durak yok,
Mola yok,
Rota meçhul...
Tabiat çıplak ve üşüyor birazda.
Perdeyi okşayan rüzgarda olmasa yapayalnızım.
Olsa bir telefon sesi diken diken batardı tenime.
Varlığımı hissederdim.
Konuşabilir miydim bilmiyorum
Belki de sadece ALO derdim...

Hayallerim basit ama mana alemini terk etmiş.
Yağmurla sevişirken dökülen yapraklar gibi mesut ölseydim keşke.
Benimde koptuğum dalda ardımdan üzülecek hayat olmasaydı.
Burası hayatın arenası;
Yüzüstüyüm...
Belki de sonuç nakavt.
Bir iki üç...
Nafile
Kalkmak güç, mücadele güç...
Bir soru işareti koca denkleme ne kadar kafa tutabilir ki...

En iyisi ağlamak.
Sus pus dilim kusmuş gözyaşıma.
Döküldüğü yeri yaksın önce
Ve beni öylece
Çal sireni makinist acı acı
Şimdi yanma zamanı...