Yansıma

-Önce saçlarına dökülsem, sonra aksam düşüne.

Uzun mısralar dolarız saçlarımıza buralarda
Var olmayan dünyaların rüyasını yaşar
Uykusunda öldürülmüş anılarımızı bertaraf ederiz.
Önce severiz;
Sonra sevgiyi yalanlar kırık kaldırım taşlarına
Söveriz biz.

Sokaklar kırıtır mı orada da?
Hepsinin kemerinde yaldızlı küslükler
Hemzemin edilmiş yüksek rakımlı sevda tepeleri, enselerinde
Araları gri, Aralık(ta) kalmış tozpembe gün batımları
Penceresinden sarkan renkli saç tellerini hırpalar mı sokaklar?
Soğuktur burada çehreleri, gözlerinde bir kibirli vakur eda.

-Utanma! Mavi dediğin insana atfedilmiş sarhoşluk hali.

Sonbahar kokusu çıkmaz üzerimizden
Elaya dönük yaprak damarları bulurum bileklerinde
Gözlerinde bir mahmurluk, akşam yıldızından kalma
Mehtaba yakılan türküler yeryüzüne iner
Şafak vakti söner aşka dair tüm ümitler.
Gece ne kadar kapatırsa kusuru, gündüz de o kadar açık eder.

-Oedipus olsaydım çıkarmazdım gözlerimi!

Aşağılık bir kompleks basar sokak tavanlarını
Gökyüzünü içine çeker ebeveyn kılıklılar
Çocukların ciğerindedir yaşam, çocukların göz bebeklerinde
Buralarda hiç çocuk kalmamıştı, kendi isteğiyle ölen son beşere kadar.
Buralarda kırmızı kurdele hiç çıkmamıştı topraktan
Bir çocuk gökyüzünü sulayıncaya kadar.

Önce düşsem dedim yamacından kirpiklerinin
Çocuk olur küserim bertaraf hallerime
Sonra susmak geldi içimden, içimdeki bir yerden
Kundaklanmış kelimelerimin dumanıyla karardı
İse kaplandı küfürbaz hadiselerin püf noktası.
Bir öpüş düştü cebimden, göz kapaklarında eskimiş;
Gitmek düştü aklıma, eski bir alışkanlık.

-Eğer gitmek olmasaydı adı, dönmek olur muydu?