Yansıma

deliyor gözlerini karanlık bir çift el
alıyor beyazlığını gündüze güneş kala
büyütmek istiyor gece, bağrındaki çocuğu
seçilmiyor yolun sonunda ışık

yaprakların hışırtılarında kayboluyor
ayaklar altında kocaman bir ömür
taşları parçalayan sessiz yalvarışlar
alıp götürüyor insanı, bu dipsizlik

aslında...
ben de çocuk oldum,
uzun z/amanlardan önce
örümcek ağlarını delen hayaller kurdum
korkaklığı öldürdüm karanlığa çentik atıp
dürüstlüğü yazdım duvarlara,
ölmesin diye insanlık

bilir misin?
oyunlardan önce öğrendim aşkı
iri gözlerimde yeşerttim ilkin
kara sevdaları
...ben de sevdim

yüzünden yansıyanlara denk,
çocuksu hüzünlerdi mazi
sevinçlerim oldu karanlığı bölen
şafaklarca...

açıldı yollar bir köşeye
sıkıştığımı sandığımda
bekledim senin kadar
ıslandım kırkikindilerde
s/akladı gözyaşlarımı karanlık
ben de özledim çocuk


bir zamanlar
öylesine masumdu(k)