Yansima

Her akşam gördüğüm kara kız
Omuzların o kadar düşük ki
Eğilip yerden almaya halin bile yok
Gözlerinin ışığı yıldızlara bağış yapmış gibi sönük
Ayakların her ne kadar ileriye gitse de
Ruhunun gerilerde çok gerilerde kaldığını görebiliyorum
Ah kara kız! hayatın yüklerini biliyorum
Maddi hayatın zorluklarında
Bitkin ve aç bir ruhu doyurmak kolay değildir
En iyisi mi hiç düşünmeyelim
Ruhun özgür olmadığı yerde
Düşüncenin ne önemi var?
Sen şimdi gidiyorsun ya kara kız
Hayır hep aynı yerdesin
Çaresizliklerdesin...
Ha unutmadan hayat düşünülmeden de yaşanıyor
Belki bir ömür akıl kafeslerinde sürgünlerde
Ama yinede bir gün bu duruma isyan edersen
Al düşen omuzlarını yerden geri
Yıldızlar çalmasın gözünün ferini
Benden sana son öğüt
Karanlıklar korku verir,aydınlıklar cesaret
Bir yolunu bul yoluna devam et...