Yapraklar

geceleri atarım kendimi
sensiz yollara.
bir başkaydı;
gecenin rengini bilerek,
seni hissedebilmek.
doğa yavaş yavaş hareketleniyordu.
sonbahar yaprakları dökülüyordu tek tek.
bir de üzerime düşüyordu,
senin bir zamanlar düştüğün gibi.
ve ağlıyorlardı sensizliğe.
her yer karanlık ve sessizdi.
sen olsan,
bahar geri dönse,
yapraklar yerden kalkıp yuvalarına dönse,
her yer aydınlık olsa
kuş cıvıltılarıyla dolsa
sensiz yolları senle dolaşsak
mutluluğumuzla dolup taşırsak etrafı
ve onlarda gülse.