Yar sandım

Bir sis bulanıklığı  sarmıştı ortalığı 

Kendimi başı dumanlı dağ sandım. 

Bir his kalabalığı kesilmeyen ardı arkası 

Kesilmeyecek 

Bende bu hissin alevinden

 aslını lav sandım .

Kan sandım elleri. Yanaklarına değince 

Akan yaşları 

Dokunup baktığımda avuçlarım kıpkırmızı 

Ben seni karşımda duran bir çocuk 

Kalbime saplanan bir ok 

Ve ben artık dünyada bir yokluk olgusu

Kadar hiç kalırken 

Seni bir insan değil melek,

Suskunluğunu;kabullenmek,

Ağır duruşunu ar,

Seni de kendime yâr olacak sandım. 

Bilemedim bu yarın derinliğini. 

En son gözlerinde kalmıştım

 kirpiklerinden düşerken tane tane yaşlar 

Ben de eklendim ki bir tane eksik düşsünler 

Gözlerine bir em olurum sandım. 

Şu gibi toprak gibi belki de bir nefes gibi

Umutlarımı çaresizliğine bağlayıp 

Kurtarırım sandım oysa kendime bile yoktu hayrım.

Bu sanrıların sonu gelmeden

Bir intihar vuku bulmadan

Gecelerce uyku tutmadan

Birbirimize gerçek olurum sandım.

Sense çektin kılıcını 

Zamansız acımasız 

Ben de bizi kıskanan bir kem göz değdi sandım 

Oysa yar değil canavar çıktın sen.

Bense anlamakta çok geç kaldım.

Alevin kin imiş ben nar sandım,

Gülüşün alaycıymıs alıcım sandım

Vah dedim kendi kendime ben ne yaptım 

Seni de ben gibi odunsuz bir har sandım. 

Oysa yar değil canavar çıktın sen.

Bense anlamakta çok geç kaldım