Yaralayan Zaman

Akıyordu zaman, akıyordu
Ellerimizden kayıp gidiyordu.
Her gün, dost sayıp yüzleştiğimiz aynalar,
Yüzümüze bir gün daha çiziktirdi saniyelerden.
Ruhumuz litre-litre yalnızlıkla yıkanırken,
Biz okyanusta boy vermeye kalkıştık.
Korkmalıydık, biz zaten ziyadesiyle yarımdık.

Çok zaman önce değil,
Daha şimdi;
Bir Zerdüşt, ateşi harladı çayını demlemeye
Bir gemi, limana yanaştı hasretlisine
Bir baba, oğlundan önce öldü (kanserden)
Bir fahişe, aşk için sevişti gecenin koynunda.

Ve hanımefendi,
bir işçi ölüyor kalbinize giden yol yapımında.
Sana gönülden bağlanmayı çok istedim
fakat kendimle verdiğim bir savaşta, yitirdim bağlarımı.

Akıyor zaman Hanımefendi;
Annem-Babam yaşlanıyor saat tiktak'larında.
Yağmur yağıyor, yağmur kokuyor toprağımız
Sen de her yağmur sonrası
toprak gibi kokardın, bilirdim.
Bilirdim sessizce çığlık atmanın ne olduğunu
Bunu çok sonradan öğrendim...