Yaralıyım

Yaşamak zorunda olan bir insandı

Hayata sıkı sıkı sarılıyordu

Gözü pek korkusuz kendinden emindi

Kalbi sevgi ve şefkat doluydu

Gençliğin verdiği enerji damarlarında dolaşıyordu

Sonunda hayat denen acımasız savaşta

Bambaşka ilde tek başına kaldı

Ayakları üstünde durmaya çalışıyordu

Yürümeyi öğrenen bebekler gibi

Direndi asla vazgeçmedi

İnsanlardan darbeler yedi

Yılmadı çalıştı başardı

İşleri iyi gitmedi yenildi

Her zaman karşı çıktı

Bildiğini okudu kaybetti

Tek suçu ise insanların ezilmesini engellemekti

Bu yüzden hiçbir yerde sevilmedi

Sonra umudunu kaybetmeye başladı

Başı boş virane

Yanında yoktu hiç kimse

Söylese derdini kimselere

Anlamazlar halinden

Umursamaz insanlar

Yaralı bir serçe misali

Tükendi artık hayatta

Tek umudu kaldı

Sevenlerini incitmek istememesiydi...