Yaralıyım Muki

Dilimde biriken şiirleri gömsem toprağa
Bir gün tomurcuğa durur mu cennet
Karanlık bir kozanın içine gömülüyorum Anne
Yeniden doğursan kopmaz ya kıyamet...


Su dilinde ağlasam tufana el verirdi dünya
Özlemlerimin göç vaktinde, içimde bir kış
Kışımda binlerce kuş
Titriyoruz ölümüne,
Göğsümden kalbimi ayırsana
Anne! Beni yeniden doğursana!



Yaşamın asi yanlarıyla umudu ördüğün şişler
Kalbime saplanıyor
Gökyüzüne attığım taşı
Pişirdiğin aşı
Ve tepetaklak yere düşen arşı
Sürükleyip gömdük Anne



Kâğıt helvadan yapılma bir düşte
Senden kalma o içten gülüşte
Umudu örselemek
Bir bulutun döşünde
Kırılgan bir yağmur gibi toprağa düşmek sonra
Sonrası yok Anne...
Leylek yuvaları boş
Dünya kervanını yitirmişçesine loş
Üzülme Annem!
Kalmadı bu kentlerde sağcılık, solculuk
İçimden içine daha yeni başladı yolculuk



Yalnızlığıma heveslenme
İçimde ki çocuk öksüz bir şarkının
Yağ satanı, bal satanı
Kanadı kırık kuşların aşkta yokmuş vatanı
Unuttum sanma Anne
Yeri göğü ve her şeyi yaratanı



Şimdi kuşlar cennete gidiyor dedi içimde ki çocuk
Sırtında yamalı, babasından kalma yeşil bir gocuk
Cebinde saklı sapanı,
Öksesinde yaralı, can çekişen vatanı



Vatansız kalacak kadar mülteci
Mülteci kalacak kadar yaralıyım Anne
Herkesim, hiç kimseyim
Hancıyım, yolcuyum, senin yüreğin dünya kadar
Benim yüreğim ise kendime mezar



Ah be! Annem
Oysa nedensiz olmalıydı ölmek
Mesela bir rüyanın kıyısında
Öyle sessiz, öyle delice
Unuttuğum kelimelerden düğün dernek kurmalıydı aklım
Kalmamalıydı şu dünyadan, gizlim saklım
Bir duadan kuş olsaydım
Gidip, cennete konsaydım
Ya da, ya da Anne... Beni yeniden doğursaydın





Yasemin Demir 2016/Temmuz ayı sessizliği