Yar'dan Düşen Zaman

'Bilirim, acı verişindir bu kadar sözcük dizdiren.
Ömrümü ömrünün ardında sürüyen...'


yokluğunun baş ucunda mezar taşı gibi dikili zaman
bir çeyrek asır basıp geçerken yüreğime
hiç bu kadar yavaş kovalamamıştı akrebi yelkovan

göğümde acı bir ıslıkla dolaşır gece
tan yeri ıssızlığında ağarırken saçlarım
bırakır alacalı kederleri yastığımın üstüne
yastık dediğin cehennemin yumuşak yüzü
atar başımı yangın düşüncelere

yüreğimde ağulu petek dilemma
bir yanım yar bir yanım har
imtiyazsız vurdum mizanın kıyılarına
cennetinden kovulmuşluğumla öykündüm
uçurumda açan beyaz zambaklara

açılsa bu köhne handa bütün kapılar İstanbul'a
kaldırsam aşkı derin uykusundan
beraber gitsek o hiç gelmeyen yarınlara

miadı dolmuş ayrılık biletleri iptal olsa
bağışlasam kanatlarımın kırıklarını
alıcı kuşlar gibi aramıza giren uçaklara

toplasam aklının raylarından
seferlerine bensiz çıktığın kara trenleri
katlayıp yüreğimin iç cebine koysam

batırsam güneşe yol alan gemileri
denizi doldurup gözlerime
avuçlarında tuz misali parçalansam

boşalır şehir sen gidersin
oturur guruba karşı hasretim
çizilir ufkun tuvaline gözlerimdeki son resmin

giymiş ateşten gömleğini şafak sayar
dünden ödünç yarına borçlu ömrüm
içimde yaradır yar'dan düşen zaman
ey kader annemi yeniden doğursan