Yarık

yarığıyız bir uçurumun

kendimizi durmaksızın düşürdüğümüz

şimdi anlıyorum, kanın akması gerektiğini

ölüm gibi bir özlemin en yaralı yerinden

vurulmuşsa kalbimizin bütün savaşları

damarlarım kuruyana kadar kessem de kollarımı

istediğin o mutlu sonu belki getiremedim sana

inceldiği yerden kopacak olan ne varsa

merhametsizce kesip gitmen için

saksılara naylondan çiçekler ektim

hiç solmayacaklar

diye ardından

ruhsuz çiçeklerle konuştum geceler boyu

anlıyor musun? en uzun susmaktı bu.

bu kış gidip kendime üç beş sokak

belki biraz alnından yırtılmış kediler alırım

olur da aklıma gelirsen eğer

kış değil de belki de ben o sokakları üşütürüm

bir kar yağar, bir gece düşer kim bilir üstümüze

kaldırımların birinde 

öpüştüğümüz... 

gel diyemem, ovalar dağlara nehirleri taşımaz

fizik kanunları bunu bilir, su bunu bilir, aşk bilir

yirmi ekinoks boğdum ben çığlığımda

bekleye bekleye bıraktığın o boşlukta

denizini çaldın bütün gemilerimin

ne hakkın vardı ki buna?