Yarınlar İntihar Ediyor

Bir fecir daha sökerken gözlerinde
Ay dede süpürür yıldızları
Yürek kırıklarından sızarken
Sen kanar yaralar
Ne yama ne de dikiş tutar
Ruh coğrafyası parsellenir birden
Ederin fazla gelse de
Ellerim hep sensizliğe dokunur



Boş ver;
Kimliksiz bir yolcu muyum ki
Yüreğinde kaçak kalayım
Eşkâli belli firariyim ben



Bilemez misin ki, tenimin esmerliği
Soğuk ve güneşin eseri
Karakaşlı duman gözlüysem
Güneşin kızı olmamdan besbelli



İç çekişlerimde çoğalıyorsan
Dizelerimde şiir tutuşur senli
Gözbebeklerime yokluğun pusulanıp
Terletir dilimi
Geçmiş rüzgârları üşütüp
Diyardan diyara savurdu
Artık güneşe sarılıp
Munzur koynuna girmeli



Ben;
İnatla direnirken kendime
Sen yüreğimin
Ben yalnızlığın efendisi
Hasret yuva yapmışken böğrüme
Çıkışlarıma darağacı kuruluyor
Bir yürek göçünde tutuklu kalınca
Yarınlar intihar ediyor