Yarsızım Yar Sızımla

Artık yarasızım yarsızım en azından,
Geçer bununda acısı
ben de kurtulurum darağacından...

Şöyle bir başıma
eskiden olduğu gibi
nefes almayı başarırım belki.
Şimdi yar sızım içimde...
Bu yüzden böyle şiirlere gizlenip
aşka sataşmam.
Bu yüzden böyle cümle mutluluktan
alıp başımı kaçmam.

Şimdi mahşer tadında bir kalabalık yalnızlığım.
Bin telden bin ses vurur kalbimin şakağına,
ölümlere tutsak kalırım.
Senli düşlerle yürüdüğüm sokak taşlarına sızımı bırakırım.
Dağılır içimi örseleyen sevda tutkularım.

Belki yardan kalan yar sızım huzuru yeniden bahşeder
ömür takvimime.
Bıkar belki yanıklar bırakmaktan.

Şimdi okkalı kederler salması taze oluşundandır sızımın.
Artık yarasızım derken
ona değsin istemem yarsız sızım...
İncitmesin onca acıyı gözbebeklerine gizleyenimi.
Ben buna da alışırım,
geçer elbet...

Yarasız ve yarsız sızılarımı saklarım
en çok b(s)ana saklanırım.
Böyle yarsız,yar sızımla kendime kendim darağacım.

(duru suları içmeye hazırlanırken,bulanık sular doldu avuçlarıma!)