Yaşam Kıskacında

çaresizliğin kendisidir
hayat
tutar seni elinde
bırakmaz
aslında ölüme bile karşı
koyar
farkında olmadan ne sen ne de
o
bilsede kaybedecek eninde
sonunda...

aşka benzer bir
nevi
ölürsün içinde gün ve
gün
yine de tutunmaya
çalışırsın
bir umut değilmi ki seni oraya
sürükleyen
belkilere mıncık ata
ata...

bir tarafta hayat diğer tarafta
aşk
kalmışsındır ikisinin
arasında
zaman koyarken her gün biraz
biraz
hem cana hem
ruha
takılmışsındır bir kere elden ne gelir
daha?...

yazarın çizersin
düşünürsün
düşersin düşlerden
düşlere
dalan gözlerin kaybolan umutların
koylarına
sorarsın kendi kedine neden neden
diye
cevabı belki kırmızın ayın
onbeşinde...

gelirken sanki sordular
sana
ne halin varsa gör derler
gibi
dünya denen şu mekanın yaşam
kıskacında
ağlarken başlar gelişin
ağlarken biter
gidişin...

(Berlin,23.04.2014)