Yaşamak Zor Şey

yaşamak zor şey be kardeşim,
Ağlaya zırlaya geliyorsun dünyaya,
sonra sarılıyorsun dişinle tırnağınla
tırnak izlerin kalıyor her eski yılda.
Gözünü açıyorsun ki ne göresin?
Önce bir anne, sonra kardeşler
ve...
Ve verdikçe veriyor hayat sana,
emmiler, halalar, dayılar teyzeler...
Sokağa çıkıyorsun ilk arkadaşlar,
okul sıralarında başlayan dostluklar...
bitmeyecek zannediyorsun,
derken ilk kalp ağrıları...
Bir sürü şarkı ezberliyorsun hasret dolu,
şiirler yazıyorsun abuk subuk.
Yaşamak zor şey be kardeşim.
Ekmeğin peşine düşüyorsun yalın ayak,
derini yüzüyor paralı bir kırkayak.
Yumruğunu sıkıyor, marşlar ezberliyorsun...
En okkalı küfürleri öğreniyor,
sokaklar da coplanıyorsun.
Her seçimde bir umut
insanlık kurtulacakmış gibi
ve sonra birden hepsini unut.
Bir, iki üç derken küsüyor sun sen de
sövüyorsun tüm oy verenlere.
Kapatıyorsun pencereni tüm geçenlere.
Yaşamak zor şey be kardeşim,
bir taraftan büyüyor dünyan
bir tarafından başlıyor küçülmeye.
Öyle zalim ki hayat eğleniyor acılarınla,
sanki bunun için vermiş her şeyi
tek tek alıyor verdiklerini...
Dönüp bakıyorsun ki geri,
ne ana ne de baba kalmış.
Gitmiş emmilerin dayıların ve daha niceleri.
Bebeksi teninin yerini almış keder çizgileri.
öyle bıktırıyor ki seni,
razı ediyor ...
Yaşamak zor şey be kardeşim.