Yaşamdır Aynanın Ön Yüzü

Susma ne olur, konuş sevgilim.
Konuş da dağılsın sözcüklerinin büyüsünde
Gizlenen gönül sisim!
Solmasın yalnızlığımın sarıçiçekleri,
Gitmesin benden evrimleşmeyi öğrenen yabanıl aşkım!

Bak ne güzel sevişiyor ruhların başaklarıyla nehir,
Ne güzel koklaşıyor yaşama sevinci içinde kumrular
Ve nasıl da direniyor ölüme kar altında canlı tohum!
Kuşların sessizliğinde inlerken şu koca şehir
Nasıl da yanıyor gizli duygular içinde şair!

Boş vaatlerle yanarken günahlarımın canı
Sen ağlama, gülümse diyorsun...
Söyle nasıl gülümserim,
Nasıl dayanırım uzun gecelerdeki gidişlere,
Nasıl söz geçiririm senden kalan acının mirasıyla bu yüreğe,
Nasıl giyerim ateşten gömleği,
Saklanmayı tercih ediyorken akşam güneşi?

Dur Gitme! Kal, uzat elini!..
Dalalım yeniden ıssız ve dul yaşamın içine,
Göz bebeği olalım doğanın yeşil gözlerine.
Tekleyen uygarlıklar gibi yaşlanırsa yüreğimiz,
Açalım yalnızlığın kafesini, uçuralım yıldızları semaya!
Kalırsa eğer elimizde tuza banacak bir dilim ekmeğimiz
Diyelim varlıklıyız,
Yaşamdır aynanın ön yüzü...