Yaşanılmışlıkların Artıkları

Artık ne destan yazmama gerek var,
Ne de şansa ihtiyacım.
Üzüntülerin krallığında çığır açan ben;
Eskisi kadar seviliyorum,
Bir o kadar da sevilmiyorum.

Sonunu göremediğim bir ipte
Tek başıma ve yalın ayak yürüyorum.
Rüyaların derinliğine kadar yolum var.
İnanıyorum...

Ne düşüncelerin merkezinde işim var.
Ne de vurdumduymazlığın sınırında.
Her zaman ki gibi ortalarda seyiriyorum.

Ne gemiler selam gönderiyor bana
Sonsuzluk limanından gelen.
Ne de başlangıcını bulamadığım aynalar
Göz kırpıyor eskisi gibi.

Gözümü korkutan kara kış rüzgarı da
El sallamıyor artık
Uçurum kenarından.
Kahkahalarına katlandığım kuşların da
Seslerini duyamıyorum artık.

Ne kendimi buluyorum bu labirente.
Ne de kendimi tanıyorum bulmaca sayfalarında.
Sonunu getiremediğim şiirlere de acıyorum.
Bilmiyorlar mı ki
Hangi ellerden çıktıklarını?
Ama bu şiirler yaşanılmışlıkların artıkları...