Yaşantım Da Akşam

En sonunda beni
İsyan ettirdiniz
İnsanlığım haya ediyor
Çekildim kendi kabuğuma
Sus pus lal oldum
Kaçtım uzaklaştım
Sahte gülüşlü dostlardan
Gözlerin görmediği
Kimsenin bilmediği
Hayatın durduğu
Issız örenlerdeyim şimdi
Saç sakal karışmış
Yaşım bile belli değil
Mekan tuttum izbe bir köşeyi
Tek meşgulüyetim
Başımın üstende
Rutubetli duvar köşelerine
Ağ ören örümceklere
Boş boş bakmaktan ibaret
İçim titriyor kalbim titriyor
Ağ gibi karma karışık hayatım
Üstümde yorgan niyetine
Yırtık bir ceket
Ömrüm kadar kısa
Başımda yastık yerine bir taş
Bahtım kadar kara
Sırtım hiç yadırgamıyor
O ebedi olacak
Topraktan döşeği
Tek duydugum ses
Az ötemde bulunan
Mezar taşlarına tünemiş
Uğursuz başkuş sesleri
Belli ki beni çağırıyorlar
Sessiz şehir topluluğuna
Yaşantımda akşam oluyor
Her yer zifiri karanlık
Varlığım yarı ölü
Gülücükler dudaklarım da donuyor
Beynimi tırmalıyor
Zalim bir fırtına
Kaderimi ugulduyor
Gecenin kulağına
Korkuyorum
Ümitsiz yarınlara ermekten
Korkuyorum
Ansızın bir meşhule gitmekten