Yaşarken Hep Seni Zikrediyorum

Bir acı kahvenin bile,kırk yıl hatırı vardır,
Peki,buz gibi şu dünyada...
Sımsıcak-sevgi dolu bir sarılmanın,
Kıymeti...Hatırı...Ederi ne kadardır?
Şu kıt kalbimle ben bilemedim de,
Fakat,sen çoktan öğrenmişsin,hatırı olmadığını,
Gitmelerine beni mahkum etmenden anladım.

Beden ölmeden,ruh terk eder mi dünyayı?
Ya da...
Ruh öldümü içerde,bedenin anlamı kalır mı?

Sakın yanlış anlama,kesin doğruyu...
Benim isyanım sana değil,gitmene değil,
İsyanım sadece bana,benim gidememişliğime,
Sen doğru olanı yaptın,hiç merak etme,
Lakin ben hala ayırt edememişim...
Sevdayı-nefretten...
İşte bu yüzden hala ruhum,gözlerine tutuklu.

Hayat sadece sevip sevilene mi güzeldir?
Ya da...
Zarlar sadece,gidenin düşeşi için mi eldedir?

Senin kumdan kalemi,yıkıp gitmiş olman,
Sağanak yağmurlar yerine...
Beni göz yaşlarına boğman...
Beyaz düşlerden uyandırıp hayallerimi,
Yerlerine kabuslar bırakman...
İşte hiçbiri değiştiremedi bendeki seni,
Emin ol ki,ben hala...
Yaşarken hep seni zikrediyorum,
Bir de son hayalimde...
Ölürken yanında şahadet ediyorum...
İmkansızlığın eteklerinde...