Yaşarken Maviye Yolculuktu

sen yoksan ömür hasretimsin
sensizlik zor gülsün gözlerin
araya kör karanlık girsede
elimi tut desem ulaşmaz elim

baharın kışa döndü
bu gönül sana kor
ver elini bir daha bırakmam
uçurumun bir bilmecesinde

yürüyorduk yalın ayak
ne önümüz nede arkamız aydınlık
ne söylense hep yanlızlık çökerdi
içimizdeki kanayan yaradan

kendinle barişik olmayanın
ne canı nede cananı olmaz
at gözlükle bakışın cansa
cananı olmaz olur fermanı

ey dost alemi güldürdün kelama
l/avını yıtırdın zihni çakala
bir gönül buldun zamana
akıverir seni düşmana

öyle olur perişan hallerin yamana
akıl tutuldu zevki sefa düşkünü
titrerdin konuştuğun ahvalin bekler
unutmaki efkarı zihinden doğar

yolunu çizen aşkını d/aldıran
içindekini sevmezsen dağ taş duman
nafile sevdalara beyhüde çalan
aklın kaldığın taşı gönüle vurur

bende bu cenneti uzak dağların bulutunda
maviliği sen olmadıkça
daha çok özlemle tutkunla özleyeceğim
olur ya
yaşarken uzun yolcuğum
ölüme gülenlerin türküsünü söyleyeceğim
mavi yolculuğum
senin yoluna...
o gülüşlerini özleyeceğim

04/05/11 - Karataş

* (Men dilenci değilim öykünün özürü söndü...)*