Yaşayan Yalnızlığım

Yalnızlığım mıydı, yoksa sen miydin o?
Bana sakladığın mağrur gülüşünü bile yıpratmışsın
Her gece hıçkırarak ağlamaktan...

Puslu yüzüne dokunuyorum gecenin
Ellerim sararıyor, bulanacakken karaya
Sükununda boğuluyorum ürkek karanlığın
Her köşesinde hasret yapraklarımdan bir soluk bırakarak
Devrediyorum aklımı duygularıma
Eylemlerimden sensizliğin kokusu yükseliyor
Yalnızlığımın elleriydi kendi hicranında eriyen
Dokunamadı bu yüzden bir başka yalnızlığa...

Çürüse de her şeyim; ateşim, ıslağım, buharım
Eylül'dür belki adım hazan yağmurlarından boşanan bir silüetim.
Toprağın sinesine sığınırım bir zemheri mevsimde
Hüzün görünür yüzüm oysa ben karanlığın sinesinde
Utangaç bir tomurcuk, kar altındaki başak gibi
Solgun yüzlü bir baharım sevecen düşlerimin kucağında...


I10