Yavan

alışmış sanki ölümlere
kadavraya bakar gibi baktı gözlerim

hiç nefes almıyordun
avurtlarında hala öfkenin renksiz çöküntüleri

gönlümün oynaşamadığı sokakta
kaldırımları sayarken
başım düşmüş, gövdemde o usul şarkı

yüreğimin zembereği kırık, durmuşum gibi saatin o menfur zamanında
fark etmedim boşaldığımı
kurmayı unuttum belki de kulaklarını tutup kadranın

başı boştum o yüzden
sarkaçlar gibi
rüzgar savurmadı, şehrin şu masalları unutan mahallesine

oysa kutsal bir hikayeydi
o mekanlarda çocukluğum
kurtuluş destanları anlatırdı göğsü madalyalı adamlar

masal dinlerdik
küçük kalplerimizi vururken şafaklara
mermi sesleri doğardı kulaklarımıza, korkardık

korkardık
o ihtiyar ağlayacak diye
yarım kalacaktı sanki faili meçhul aşklar.


yarım kaldı
katıksız ekmek gibi

tuzsuz
ve
yavan ...