Yazabildiğim Kadar Acı

Sonradan farkettim;
Tuttuğum ellerin aslında bir diken olduğunu,
Avuçlarıma kan doldurduğunu...

Uçurumun kenarında bunu düşünemiyor ama insan
Âma oluyor adeta
Hele ki bir kez olsun aşağıya bakmışsa
Aklına bile gelmiyor onu sağ kılan.
Düşme korkusundan...
Korkuları yüzünden kaybediyor.

Denize düşen yılana sarılıyor...
Ama ben bu yılana sarılmakla kalmayıp
Koynuma kadar sokmuşum.
Yetmezmiş gibi koynumda beslemişim
En sonunda da koynumu sokmuş o hain...

Biliyorum...
İmgelerle aynı şeylerden bahsediyorum hep;
Gidişinden,
İhanetinden,
Nefretten...

Hep bu yüzden yazıyorum.
Ve keşke diyorum;
Keşke, yazabildiğim kadarını yaşamış olsaydım çektiğin acıların...
Daha az kanardım...