Yazamadığım Şiir

Seni düşünmeyi sevdim önce
Sonra görmeyi sevdim
Yakmanı
Yanmayı
Dokununca ellerimdeki yangını sevdim

Vakitsiz aşklar savurdum
Vakitsiz sonbaharlara
Dirgen uçlarında
Kara bulutlar biriktirdim
Yağmurları göz pınarlarımda

Sonra sesini sevdim
Dinlemeyi
Tınını
Duymayı
Sözlerindeki söylemeyişleri sevdim

Uçları kanlı mermiler düştü düşlerime
Uykusuzluklarımdan
Yorgundum
Emanetti nefesim
Zamanı değildi seni istemenin
Kokunu okşuyordu iki elim
Birikmiş
Söylenmemiş sözlerine taliptim

Ve gözlerini sevdim
Demir attığım gözlerini
Görmeyi
Bakmayı
Diner sandığım fırtınalarda
Gözlerinde sulara gömülmeyi sevdim

Birkaç kadehe sığmıyordu acılar
Esrik kayboluşlarım bundandı gece yarıları
Adı unutulmuş sokaklarda
Hüzünler büyütüyordum gök kuşaklarında
Beyaz bir tek kâğıdımda kalınca
Sebepsiz kırılıyordu kalemin ucu
Ay kırıkları batıyordu ayaklarıma
Kumsalında dolaşınca
Gözlerin düşüyordu yollarıma

Hiç söylemedim
Ama ben seni
— bilirsin ölüm vardır ayrılıklarında –
Bir merminin kovanını sevdiği kadar sevdim

Yatak odasındaki kırmızı ışık kadar sırdaş
Bir kentin ışıkları kadar bilge
Keskin bir bıçak sırtı kadar yakın
Çığlıkları suskun bir kadını sevdim

Sonra seni ummayı sevdim
İçimdeki kanamayı
Bildiğim tüm küfürler dil ucumda
Anla işte
Ben seni sevdim

Yalnız senin olduğum bir ayindeyim şimdi
Dualarım yollarına serili
Sana uykusuz

Ve yedi rengindeyim seni özlemelerin
Bu yüzden cümle yollarım kördüğüm
Cümle sokaklarım çıkmaz

yara acır
Kan acımaz