Yazamamak İçin

burun deliklerimi zorlayan ıslak asfalt kokusu
ağır kanamalı geçen gün ağırımlarına denk yabanıl ağrılarımla ,
on dört-on beş dakika arası -bir dakika-
ve aşk
hala tek hece
ve kalbim
faili sen olan bir cellad.

Bir eşgali vermeye nerden başlamalı?
-alnını dayadığın otobüs camından mı-
anlatamamakla yazamamak arasında gidip gelen yüzün,
ve yüzyıllar sonra gelen
damarlarıma zerk eden hüzün.
Yüzün.

dilimi yüzünün boşluklarında gezdiriyorum.
bensiz geçen tüm zamanların acısını hissediyorum
parmaklarımla saçlarını tarıyorum,
unutmakla hatırlamak arasında kör bir savaş veriyorum
saçlarına beni hatırlatıyorum.

aklını aklımın tavan arasına kilitleyip bir oyun oynuyoruz.
yüzlerimize geçirdiğimiz gülümseyen maskelerin ardında
aşktan ağır yaralı kurtulmuş iki savaşçısı gibi bir birimizi tamamlıyoruz
bensizliğin açtığı yarayı dağlıyorum göz yaşımla
dağlıyorum göğüsünün altında duran beni
kendimi iyi ediyorum

iki bulut oluyoruz
iki farklı şehrin sınırında kesişen
uzanıyoruz hayale
gözlerimizin ardında saklı gizeme.
utanıyorum ağlarken sen
ve düşerken bir yağmur damlası olup yer yüzüne

yazamamak içindi her şey
ellerim kayıp giderken hayalinin yüzünde
seni tekrar diriltmemek içindi.