Yedi

hasret duvarları geçiyor gündüzün yüreğinden
tekdüze
zaman aşımındayken akşam
kırılgan toprak kokluyor yağmuru
içine bırakıyor çift yönlü sonunu
serpilerek söküğünden
dikilmiyor hayat yolu
basamaklarına gam vurmuşken çığlık

aynı sokağın
ayrı tuzağı gibiydi aşk önceleri
bir tutam sevgi katıyorsa eğer kalbe
bir avuç içi kadar da mutsuzluk ekliyordu camdan saman alevine

ikiz gökkuşağı var bugün gözlerimin önünde
şaşkınlık vurur camımı
hoş vursa da ayrılık canımı
olsun diyorum
olsun varsın artık
çıkışlarında kış vurucu soğuk var onun
kayboluşlarında sinsi bir saklambaç oyunu
efsun gibi
büyücüler gibi

tam yedi nüshası var şiirlerimin, son gidişinden kalan
esrarengiz düş peşinden
hayal kırıklığına kadar süren
tam yüz bin anı
hepsi de güz dönemlerine ait
hüzün verişlerinde sabit
durur
farklı farklı loş sokağın kırık aynalarında saklı

karşıda bir pencere
salınıyor
mevsimin rüzgarına uygun bir şekilde
Tanrım ihsan eylese
düşecek sanki o perde
belki sen de gideceksin onunla birlik bilinmez köşelere
ki sen zaten hep uygunsun gitmelere

tam yedi yıl yedi ay yedi gün yedi saat
yedi dakika yedi saniyedir yoksun güncelerimde
yazmak vuruyor bazen bilirsin
ama aklımda yoksun nicedir
nerelerdesin kim bilir

nakaratlarda okundun şimdi
notaların üçte üçü senden bahsediyor
tedirgin baykuşlar seni anıyor
inişlerinde mısralarım ağlaşıyor

sebep senin yokluğun
kalbe giden yedi vakitler durgun
olsun

menekşeler kokuyor bugün senin ardından
yaz sancısı vuruyor gönlümü

yine yedi yıl sonra anacağım seni bugün gibi
aynı bu yazda aklıma geldiğin gibi...


05.06.12