Yedi Kere Dört

her gün
şarabın kırmızısından beyazına kadar susuyorum

içimdeki öfkeleri
kelebeklere atfederken
affedemediklerimle ölüyorum

kısa ömrü yedi ve dörtle çarpıp
yirmi sekiz kere
gecelere
çiziyorum
unutmamak için

unutmamak için
beynime işliyorum söylediğin inci tanesi gibi küçük
ama değerli sözleri
sırf bu yüzden
saçlarım dökülüyor sonra
zira
beynimin içinde yer kalmıyor düşlerle beslediğimden
ki düşündüğümden seni

belki cesaretim olmadığından
beni esaret altına aldığın duyguların sokaklarından
çıkamıyorum bir türlü

kirpiklerimin gösterdiği
ve gözyaşlarımın çizdiği
ruhumun ay kadar güzel rüyalarla ışıttığı
karanlıkların aydınlattığı yolları
sırf seni düşündüğümden bulamıyorum
ya da göremiyorum
sırf sen uzaksın diye
duyduğum sesi, çığlığı
ve gördüğüm elleri gerçek değildir sanıp
yalan rüzgarına salıp geri gönderiyorum

halbuki
kulaklarım, cömertlik edip bir seslensen
nasıl da mutlu olur
gözlerim, gül yüzünü göstersen
nasıl da yokluk ile varlığın yer değiştirdiğini görerek
mest olur

ben
ki ben
ben ki
geceden sabaha çıkarken
köle olmuş, hayallerimden aşağı yuvarlanıyorum

biliyorum ki doğruya ulaşmak için
önce düşmeyi öğrenmek gerek...
(önce yalanlarla yaşamak gerek)



19.12.15