Yekta

Yalnızlığın çırağı olurken kader
Ardında külhanbeyi gözyaşı gezer
Şatafat ve üstüne bir parça keder
Eklenince tadında sensizlik çıkar

Ben böyle manasızım,böyle asabi
Yangınlarım başlarken yoktur sahibi
Anladığım sadece hüznün hesabı
Ezberle öğrenilmez aşkın kitabı

Kaçıp kurtar kendini artık vakit dar
Üstüme yığılıyor ayyaş geceler
Beklemezdim kimseyi ölene kadar
İçimde parçalanıp kalmasaydın yar