Yeniden

nedeni vardı suskunluğumun;
hüzün...

kimse bilmez sanırdım senden önce,
bir tutan yoktu gözyaşımı..
şimdi solmuş bir çift gülüş sana sunduğum.
geç kalınmış bir zaman kovalamaktan yorulduğum...

sen içimi kemiren bir yokken,
varlığına bir delil sunmaya çabalarken,
açarsam gözlerimi sen yok olacakken,
yok sunmam sana bu tek nefeste sakladığım ömrümü...
alıverirsen ellerimden gider diye korkarım...

bu savrukluğumun sebebi,
kanatlarımın kırılma nedeni,
hüzün selim;
öyle çok çığlığım var ki sana sunmadığım
bir kitabın arasında sakladım...
belki yıllar sonra açar bakarım
yaralarım kabuk bağlarsa bir gün,
işte o gün;
bu sargıları söker atarım...

sunarsam sana bir çift kanat,
gelirsem kapına dermanım bitmiş,
tükenmişliğim kolumda senin olan bir yanını bana hazırla...


belki birgün ;
koparsa sana doğru bir fırtına,
bu savrukluğum hüznümü sunarsa sana,
al onu ne olur en kuytunda sakla.
gün doğarken birgün tepeden kaldır ellerini benim için yeniden...

bir tutan yok gözyaşımı
geç kalınmış bir zaman şimdi kayar ellerimden...
hep bir gün bir gün diye başlar sözlerin..
bir gün kurumuş güller açacak ya yeniden,
işte o gün;
beklerim seni ben....