Yerçekimsiz Ayak ile Devrik Tabure Resitali

Zebercet'e...

Deney tüplerinde yüzüyorken insanlar,

hiçbir suretine ayna beğenemiyor!

O halde

yırtıyorum serebral korteksimi;

yaşamı tırtıla, ölümü kelebeğe bırakarak...

Koparıp gecenin tüm yıldızlarını

serpiyorum tavana,

beni aydınlatmaya tasarlanan

tüm ışıklarınızı söndürerek...

Yaşamak,

hiç de tanrısal değil!

Oda büyüklüğünde;

daha demin ölçtüm, gerdan metrekare!

Gözlerimdeki önsöz,

ılık soluğumla iniyor ayaklarıma.

Tanrım

gözümü sen kapat;

biri diğerini hükümsüz kılan muskadır

sahibinden az sevilen ellerim!

Sallandıkça ayaklarım,

havanın taşıdığı boşluktur bedenim.

Uğurlanır tövbesi devrilmiş tabure;

boynumda G-minör hüzün frekansı,

payıma düşeni göğsüme raptiyeliyorum!

Kataloğu olmalı gidişlerin de,

eksilterek ömürden çoğul ekleri.

Gövdenin masumiyetine ipuçları bırakıp,

yaşamın seferberlik evrimi olduğunu

haykırarak!

Tavanımda gökyüzü niyetine astığım,

bana tepeden bakan ey duvar!

Bir işçilik harikası

nefesimi havada tutuşun,

aksansız bir kemirgen gözüyle bakarsan!

Rüzgârı sallayan beden,

uyandırır ipin kaygısını...

Dökülen sıvanın dekorasyon çabası,

nafile!

Ayaklarım altında uyanıp dökülen alçı,

hayatsızlığı can havli ile bağışlayan sancı!

Hücre dediğin;

uyutulması gereken

organizmayı dansa kaldıran acı!

Kağıda öykümün son sözünü bırakıp

el yapımı sözcükleri mühürlüyorum,

nefes almayı küstüren

gözlerimin retinasına...

Nefesimi tutuyorum içimde,

boşlukta kulaç atmayı bırakıp.

Bilincini yitiriyor uzuvlarım;

kendini imha ediyor en salaş yerlerim...

Ve ayaklarımı serinleten,

deniz değil!

Bir yazdan kalma sıcak kumsal sonrası,

hiç değil!

Bedenimin her yeri karakış!

Ruhumun kirli tarafını örten derimi,

çıkarıyorum üstümden...