Yeter Döktüğünüz Kan

Nefesim çalınıyor yine,

Rüzgar barut yüklü bulutları taşıyor,
Feryadını duyurmak için insanlığın.

Çocuk çığlıkları giriyor rüyalarıma
Huysuzlaştıyor benliğimi,
Kamçılıyor anaç ruhumu,
Çünkü her gün dalıp kalıyor gözlerim,
Savaşın yaraladığı insanlara..
Tahammül gücüm tükeniyor

Çünkü ben kadınım,

Toplamak istiyorum saçlarımı tepemde,
ve eteğimi belime çalmak,
sıvamak geliyor içimden kollarımı...
Bulutları sağıp, yıkamak istiyorum dağları kan kokan dünyayı.
Düzene sokmak her şeyi,
Yer yüzünü ak, pak etmek..
Öyle halının altına süpürmeden,

Çünkü ben bir anneyim

Afrika da ki aç çocuğu görünce ,
Boğazıma diziliyor lokmalarım,
Kendimden utanıyorum,
O an kanat takıp uçmak istiyorum
Önümdeki bir tas çorbayı ona götürmeyi düşünüyorum,

Açlıktan ölen annesinin cesedi başında ağlayan çocuğa,
Onların yemesi gerekenleri,
Birilerinin kendi krallığını sürdürebilmek için,
Silaha harcadığını anlatmak istiyorum..
Anlaya bildiği kadar anlatsın geleceğe diye,

Minik elleriyle ölü annesinin memesine sarılan,
Bebeği bağrıma basıp,
Ak sütümle beslemek,
Diri diri gömülene bir nefes,
Bir nefeslik can üflemek istiyorum can!...
Yeter dursun bu savaşlar..
Yeter döktüğünüz kan