Yetim Çocuktun

şimdi
bir yığın öfke
saçlarını tarayınca avucunda bir yığın tel


yolduğun
aynaların sırlarını dik
paslı iğneyle
ve sesinin çığlıklarını bırak aralıklara hadi yine
sökük kalmasın


evet
utanırdım kaldırımlardan
bu şehrin kuşaklarına sarılmış bağlarım tutarken dudaklarımı


intiharları çözen parmaklarım
kursağına soktuğumda
morardı


cinnetin
suskunluğuydum
ölüm döşeğini solurken kış pencereleri açtım



yetim çocuktun
o kulübede
üşürken ölüme

‘' geceyi yaktım çalı çırpı
yıldızdan çakmaktaşıydım kendime vurdum öyle tutuştun ‘'



ölümsen
öldüydüm
nefesini sokunca kulaklarıma ve buharlaşırken yanaklarım


öyle uyudum
meçhul bir kavganın yamacına yılışıp


kavgalarının
kavgası değildim
dilsizdim sana


gözlerin vatan
ben kurşun askerdim
demir şiirler yazdım kirpiklerine diz çökünce


ağlayınca düşürdün
toprağa
mezar büyüklüğünde gömdün



oysa

yetim çocuktun
o kulübede
üşürken ölüme

‘' geceyi yaktım çalı çırpı
yıldızdan çakmaktaşıydım kendime vurdum öyle tutuştun ‘'