Yetim Kampı / Öksüzlüğüm

Bir gün daha geçti acıların üzeri cilalanarak
Yeni bir belki lere gebe kaldı sabah
Dibini gördüğüm şişelerden
Kör karanlık umutlardan

Yirmi dört ayar kronik yokluğun
Alkolden de sigaradan da daha berbat
Sallanıyor üst yanım ayakta zor duruyor
Çünkü alkol sudan ve kandan
Daha hafif çekiyor
Arsız defineciler gibi şizofren inadım
Çelebinin bile tükürmediği
Kuytuluklarda soluğunu arıyor
Dehlizlerime su vurmuş ölmüşüm
Kararsızım..
Yalnızım...
Mecalsiz
Cansız...
İnadımla inat edemiyorum
Oda anlamıyor...

Sol cebimde cevapsız sorular
Ötekinde baston gibi yuttuğum
Bildiğim halde irdelemekten korktuğum yalanlar
Ayrılıklar gece güdümlü oluyor
En berbat ayrılıklar gece
En berbat yalanlar geceleri söyleniyor

Tahripte iştima eder olacak yine kalemim
Tatsız anıları bombalayacak
Suyu bitmiş tuzlanın feri tükenmiş
Kapakları ha kapandı ha kapanacak
Bir yetim kampındaki oynaşan çocuklar gibi
Oynarken güllük gülistanlık
Ağlarken;
Seni senden farklı duyacak birisi
Bir başkası yok/olmayacak
Sıvaz tatmamış sırt; iki ağlama arasını
Yaşıyorum sanacak...

Yetimde değilim, dikenli teller ardında da
Bir hayale kapıldım yüreğimin elleriyle
Kustuğum şiirlerde bile
Öksüzlüğümün adını koyamıyorum...