Yıkım

Bu kadar karanlık olacağını düşünmemiştim,
Bu kadar acı.

Yakar mıydı akrebin kıskacı,
Deler miydi kocaman kalbi, bu naif sancı.

Tahayyüle füzyonlar salar mıydı küçüğüm?
Retinalar katre katre.

Öyle büyüdüm öyle büyüdüm ki,
Tüm kudretim;
Önünde küçülmek içindi.

Beynimde ve bendimdeki dev ordularıma,
Bir tek Ebabil galip geldi.

Son söylenecek olmayan bile besmelemden önceyse,
Hakettim sapına kadar, hangi aşağılanmayı hakettimse.

Şimdi bırak satırlarım titreşsin bu baskın gölgende,
Bırak bu karalamalara da küseyim,
Elimden alınsın ne var ne yoksa.

Haddimi değilse de,
Kuyruğumu kemirip durduğumu bilirim,
Adım, sanım, makamım bu benim.

Bu sabah da güneş doğmayıversin,
Bu içimde çöreklenen karanlığa yetmez nasılsa.

Şimdi;
İki ihtimalli bir karanlık yaşat,
Ya siyah gözlerini devir,
Ya da dur ve bana bak...