Yil

unutmaya birkaç kilometre kalmış gibi
yürüyorum bazen
belki biraz da rastlaşırız umuduyla,
unutmayı unuturum diye
yürüyorum bazen de...
pazarda annesinin tembihlediği şeyleri hatırlamayan
bir çocuk gibi kalıyorum sonra
geri dönsem azar,
dönmesem azap...

sonra böyle hissetmeyi de unutuyorum
bir dal sigara çıkarıp paketten ona tutunuyorum
enflasyon beklentilerin üstündeymiş, işsizlikmiş
en az üç çocuk yapmakmış, gazete manşetleri
falan filan bunları da aklıma getirmiyorum
unutmuyorum ama inanmıyorum
ne ekonomiye
ne de devlete.

dünya evim diyorum, okyanuslar balkon
ormanlar yatak, dağın etekleri çingene
her şeyi unutup
gözlerimi kapatınca ellerini elerimde buluyorum
umrumda değil, kendimi de unutuyorum bazen
akıp gitsin trafik içimden sayısız kazalarla

günler kısa, kuşlar mavi, Allah büyük, sen güzel

bu yeter.