Yıldızlar İmgeler ve Üçüncü Seçenek

karanlık oldu diyince

lambalarına sarılırdı herkes

biz yıldız kaydırmaya başlardık

oysa ne zor şeymiş

insanın kendi dilediklerinin yanışını izlemesi

biz ne zaman dilek tutsak

bir şeyler kopup gitmiş bizden

farkına vardığımızda

bedenlerimizden başka geriye kalan yoktu

bilseydik izler miydik hiç

benim

seyrangâhım değil artık

kırgın ve kızgınım

mavisine de siyahına da

herkesten önce açıyorum lambaları

ya sen

izliyor musun hâlâ...

anladım ki

gerçeği yaşandığı anda kabullenmeli

oysa

mezarlık dönüşünden sonra bile

hayal kurabiliyor insan

işte bu çelişki

şiire yönlendiriyor insanı

en büyük zaafın oluyor sonra

illa yazması değil hani

bilene okuması daha zor

benim içinde zor bir geçiş oldu

kayan yıldızlardan sonra

imgelere dilek bağlamak

özünde aynı gibi görünse de

içinden geçenleri

Tanrı ile aranda sır olmaktan çıkarıyor şiir

ki zorluğu da burdan gelir

bilirsin işte

bazı şeylerin sır olması daha iyi değil midir

bu nedenle

gökyüzünden sonra

şiirden de vazgeçeceğim artık

ne gökyüzüne

ne de imgelere kaptırmak istemediğim

son bir dileğim kaldı çünkü

korkuyorum gözlerimin yıldızlara

yüreğimin imgelere yenilmesinden

toprak çağırıyor beni

bitmeli bu şiir